Najem instytucjonalny z luką prawną? Eksmisja niemożliwa do wykonania?

Niebawem wejdzie w życie ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości, która nie tylko wprowadza do porządku prawnego zupełną nowość, tj. najem instytucjonalny, ale jednocześnie przewiduje szybką ścieżkę eksmisji z takiego lokalu. Analizując jednak procedurę eksmisji na bruk odnosi się wrażenie, że doszło do takiego niedopatrzenia, które może uczynić eksmisję wręcz niemożliwą. Co więcej, wątpliwym jest, aby można było eksmitować bez lokalu socjalnego dzieci najemcy, które przecież nie poddają się egzekucji w akcie notarialnym. 

Najem instytucjonalny, czyli usankcjonowanie eksmisji niepełnosprawnych na bruk.

Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu na podpis Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oczekuje ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości. Skąd to zdziwienie? Chodzi o to, że ustawa ta przewiduje regulację wręcz nieprawdopodobną, tj. przewidującą eksmisję na bruk. Paradoksem jest, że zamierzeniem ustawodawcy miało być wspieranie osób zagrożonych wykluczeniem społecznym.

Eksmisja lokatora tylko po uprzednim prawidłowym wezwaniu do zapłaty zaległości.

Opróżnienie lokalu zajmowanego przez lokatora może się odbyć jedynie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.), które nie są zawsze przestrzegane. Najczęstszą przyczyną uzasadniającą opróżnienie lokalu jest zaleganie z płatnością czynszu. Niekiedy zapomina się o najważniejszym, tj. o tym, aby najpierw prawidłowo wezwać lokatora do zapłaty zaległości. Ma to kluczowe znaczenie dla zasadności eksmisji. 

Wstąpienie w stosunek najmu homoseksualnego partnera pozostającego we wspólnym pożyciu z najemcą.

Wydawało się, że kwestia ta została już jednoznacznie rozstrzygnięta. Okazuje się jednak, że wyrok wydany przez sąd rejonowy zgodnie z tezą wyrażoną w uchwale Sądu Najwyższego może budzić zdziwienie. Warto zatem przywołać stanowisko i argumenty przemawiające za dopuszczalnością wstąpienia w stosunek najmu przez homoseksualnego partnera, który pozostawał we wspólnym pożyciu z najemcą.